سيد فضل الله ميرقادری؛ اعظم صادقیان نژاد
چکیده
هنگامی که قصیده‌ای از شعر قدیم می‌خوانیم احساس می‌کنیم که قصه یا حکایتی در آن است که شروع و پایان و نقطه‌ی عطفی دارد گویا حادثه‌ای در زمان و مکان مشخصی رخ داده است. روایت یکی از کهن‌ترین ویژگی‌های شعر در جهان قدیم تا امروز است. یک قرن است که پژوهش‌های بررسی الگوهای روایت پا به عرصه‌ی ادبیات گذاشته‌اند تا دستاوردهای ادبی ...
بیشتر
هنگامی که قصیده‌ای از شعر قدیم می‌خوانیم احساس می‌کنیم که قصه یا حکایتی در آن است که شروع و پایان و نقطه‌ی عطفی دارد گویا حادثه‌ای در زمان و مکان مشخصی رخ داده است. روایت یکی از کهن‌ترین ویژگی‌های شعر در جهان قدیم تا امروز است. یک قرن است که پژوهش‌های بررسی الگوهای روایت پا به عرصه‌ی ادبیات گذاشته‌اند تا دستاوردهای ادبی را از رویکرد روایی نقد و بررسی کنند. این نوع رویکرد جایگاه ویژهای در عرصه‌ی نقد آثار ادبی دارد. این پژوهش بر آن است که الگوهای روایتگری در اشعار عربی سعدی را بر اساس روش توصیفی - تحلیلی مورد نقد و بررسی قرار دهد. بنابراین نخست به تعریفی مختصر از روایتگری و رأی نظریه پردازان این رویکرد پرداخته است سپس عناصر مهمی چون راوی، شخصیات و عنصر مکان و زمان را مورد تحلیل و بررسی قرار داده است. این پژوهش بیانگر این است که سعدی شیرازی خود راوی و خود نیز شخصیت اصلی قصایدش مییاشد؛ و اینکه توجه شاعر بیشتر به موضوعات عاشقانه و بیان احساساتش است. سعدی با به کار بردن انواع عناصر روایت به گیرا بودن قصاید عربیاش بیش از پیش کمک کرده است و این امر باعث انسجام بخشی آن قصاید شده است.
